Gillian Welch – Picasso

Muzyka i droga artystyczna Gillian Welch w 2020 r. powinny być zrozumiałe same przez się. Tymczasem, pomimo niewątpliwego wkładu w kształt współczesnego amerykańskiego folku, w Europie kontynentalnej Welch wciąż pozostaje postacią anonimową. Po dziewięcioletnim milczeniu, przerwanym przed rokiem przez nominowany do nagrody Akademii Filmowej utwór (napisany i nagrany do filmu braci Coen wspólnie ze stałym partnerem Davidem Rawlingsem) When a Cowboy Trades His Spurs for Wings, artystka uaktywniła się dopiero podczas tegorocznej kwarantanny. Przed kilkoma miesiącami wraz z Rawlingsem nagrała album z coverami folkowych standardów, utrzymany w charakterystycznym dla duetu klimacie muzyki okresu Wielkiego Kryzysu lat 30., do którego najwyraźniejszym odniesieniem pozostaje chyba Woodie Guthrie inspirujący także Boba Dylana.

Tę wspólną inspirację słychać także doskonale w utworze Picasso, który promuje trzypłytową kompilację Boots No. 2: The Lost Songs zawierającą w sumie aż 48 niewydanych wcześniej utworów nagranych między 2001 a 2003 rokiem w ramach wypełnienia przez Welch zobowiązań kontraktowych z ówczesną wytwórnią. Nie można tu jednak mówić o odrzutach, jak zresztą zręcznie demonstruje to Picasso. To muzyka świadomie osadzona poza czasem: nie tyle stylizację, co efekt konsekwentnie wypracowywanego przez lata stylu. Wielobarwne studium przekornej południowej melancholii.

Kurtek Lewski