Niektórzy uważają, że jest czarownicą – to skojarzenie podsycają zwiewne, falbaniaste stroje i rola w American Horror Story: Sabat, ale przede wszystkim klimatyczne utwory takie jak Sisters of the Moon. Nasza artystka tygodnia, Stevie Nicks, od ponad 50 lat czaruje głosem i talentem do tworzenia wielkich hitów.

Aaron Nicks był miłośnikiem muzyki country oraz dziadkiem Stevie. To właśnie on podarował czteroletniej wnuczce gitarę i nauczył ją grać i śpiewać standardy ulubionego gatunku muzycznego. Zabierał ją także do lokalnych barów, gdzie grał koncerty. Stevie szybko pokochała świat muzyki i już w szóstej klasie była przekonana, że jej miejsce jest na scenie. W liceum w Palo Alto poznała swojego przyszłego partnera – twórczego i romantycznego – Lindseya Buckinghama. W 1968 rozpoczęła naukę w college’u, jednak szybko z niej zrezygnowała, by poświęcić się muzyce. Rodzina artystki, która często się przeprowadzała, ruszyła dalej – do Chicago, ale ona została w Kalifornii. Wraz z Buckinghamem występowała w zespole Fritz, który jednak rozpadł się w 1971. Można by pomyśleć, że wyjątkowa artystyczna więź między Stevie i Lindseyem zapewni duetowi natychmiastowy sukces, jednak ich pierwsza płyta wydana w 1972 przeszła bez echa.

Stevie Nicks często jest kojarzona przede wszystkim przez pryzmat współpracy z Fleetwood Mac – ta zaczęła się w 1974 zupełnym przypadkiem. Mick Fleetwood, Christine McVie i John McVie odwiedzili Studio City, gdzie powstała wspomniana płyta duetu Buckingham Nicks. Producent Keith Olsen, w celu zaprezentowania sprzętu, włączył fragment utworu Frozen Love. To umiejętności Buckinghama jako pierwsze zachwyciły muzyków, więc gdy parę tygodni później gitarzysta Bob Welch odszedł z Fleetwood Mac, to Lindsey został zaproszony do współpracy. Na szczęście artysta zgodził się na to tylko w parze z Nicks. Zespół przystał na propozycję i okazało się, że to była bardzo dobra decyzja – utwory jej autorstwa z albumu Fleetwood Mac z 1975 (Rhiannon i Landslide) okazały się natychmiastowymi przebojami. Płyta świetnie się sprzedała i zapewniła grupie spory prestiż. Tak samo było z kolejną, Rumours. Pomimo rozpadających się związków, w tym Buckinghama i Nicks, zespołowi udało się wypuścić profesjonalne wydawnictwo, do dziś często nazywane ich najlepszym dokonaniem.

Po sukcesach odniesionych w grupie, Stevie Nicks zapragnęła tworzyć muzykę solo. Z zamiarem nagrania własnej płyty wkroczyła w lata 80. Zebrała takich muzyków jak Tom Petty i Don Henley oraz napisała Edge of Seventeen, czy Leather and Lace. To się nie mogło nie udać – już 27.07.1981 roku został wydany jej solowy debiut, Bella Donna, który pokrył się platyną zaledwie kilka miesięcy od premiery. To między innymi dzięki temu albumowi została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame w 2019 roku. W czasie gdy powstawał, Nicks mocno załamała nieuleczalna choroba najlepszej przyjaciółki, Robin Snyder Anderson. Artystka znalazła ukojenie w muzyce –  jej drugi solowy krążek, Wild Heart, zainspirowała właśnie Anderson, która zmarła w 1982.

Nicks kontynuowała karierę solową, ale wciąż współpracowała też z Fleetwood Mac. W latach 80 i 90 walczyła z nałogami (początkowo od kokainy, potem od Klonazepanu przepisanego przez psychiatrę), jednak mimo to udało jej się nagrać z zespołem na przykład album Tusk. Powstał też jej solowy, bardzo udany The Other Side of the Mirror, który wylądował na 10 miejscu notowania Billboard 200 oraz na trzecim miejscu na listach w Wielkiej Brytanii. W 1991 artystka opuściła Fleetwood Mac.

W 1994 Stevie Nicks wydała album Street Angel. Ostateczny efekt jednak jej nie zadowalał. Opinie słuchaczy również nie były szczególnie pozytywne, a dodatkowo podczas trasy skupiono się głównie na zmianie wyglądu artystki, która przez walkę z uzależnieniami sporo przytyła. Nicks, załamana krytyką, zniknęła na kilka lat. Powróciła w 1996, by wspólnie z Lindseyem Buckinghamem nagrać utwór Twisted; potem współpracowała z Sheryl Crow. Ostatecznie w tym samym roku Nicks i Buckingham (który odszedł w 1987 roku) wrócili do Fleetwood Mac i zespół ruszył w trasę, która zaowocowała albumem koncertowym, The Dance, wydanym rok później. Od tamtego czasu powstało jeszcze kilka albumów – zarówno Fleetwood Mac, jak i solowych Stevie Nicks; ostatni to 24 Karat Gold: Songs from the Vault z 2014 roku.

Fleetwood Mac wiele dało Stevie Nicks, ale ona odwdzięczyła się tym samym. Zespół zyskał dzięki niej kolejny damski głos, który zaczarował słuchaczy, i nutkę tajemniczości. Ponadto, nie można nie wspomnieć, że poza Landslide i Rhiannon, Nicks napisała także The Chain, czy Dreams. Wiele sztandarowych hitów grupy to właśnie jej zasługa. Fenomen artystki trwał (i wciąż trwa) za sprawą jej kariery solowej.

Reasumując, Harry Styles klękający przed Stevie w trakcie ceremonii wprowadzenia jej do Rock and Roll Hall of Fame wcale nie przesadził z gestem.

Marta Łobażewicz