Era Reagana, a film – rozmowa z krytykiem i historykiem filmu, J. Hobermanem

J. Hoberman to krytyk filmowy, który był przez wiele lat pionierem w recenzowaniu kina eksperymentalnego, awangardowego i undergroundowego. W Nowym Jorku pisał do magazynu Village Voice, czyli kontrkulturowego wydawnictwa, pod którego auspicjami pisał także Andrew Sarris – autor bardzo wpływowej monografii American Cinema.  Sam Hoberman już od czasów licealnych chadzał na pokazy filmowe na Dolnym Manhattanie. Choćby słynne Chelsea Girls Andy’ego Warhola udało mu się obejrzeć na jednym z pierwszych pokazów, który odbywał się w podziemiach jednego z nowojorskich biurowców. 

Polskiemu czytelnikowi może się on kojarzyć za sprawą książki Midnight Movies, której przetłumaczoną przez Michała Oleszczyka wersję opublikowała Korporacja Ha!Art w 2011 roku. Wydana oryginalnie w 1983 roku pozycja opisywała świat kina kultowego, pokazy filmów klasy B, i, co najważniejsze, kreśliła szeroki kontekst historyczno-społeczny licznych produkcji, które zasłużyły sobie na miano „kultowego”. Hoberman (wraz z Jonathanem Rosenbaumem) śledzili i tłumaczyli w Midnight Movies, jak rodziły się fenomeny poszczególnych filmów – filmów, które według mainstreamowych standardów na uwagę specjalnie nie zasługiwały. W recenzji polskiego wydania Krzysztof Świrek zwraca uwagę na to, że „w świecie midnight movies to publiczność rządziła”. 

Przewińmy czas o 36 lat do przodu. W 2019 ukazała się najnowsza książka Hobermana –  Make My Day: Movie Culture in the Age of Reagan. Pozycja ta podejmuje się ciekawej próby odtworzenia kulturowej historii prezydentury Reagana. Jakie wartości propagowało Hollywood w latach 80.? Czym Reagan różni się od Trumpa? Dlaczego we współczesnych filmach hollywoodzkich Chińczyk nigdy nie będzie szwarccharakterem? Między innymi o tych zagadnieniach, jak i o jego wspomnieniach z nowojorskiej sceny filmowego undergroundu J. Hoberman opowiedział w rozmowie z Olkiem Młyńskim:

Rozmowa została przeprowadzona w języku angielskim: